Tijd geneest de wonden, maar

niet echt allemaal…

1989: executie van de Ceausescu tirannen

Kunnen jullie nog deze verschrikkelijke beelden nog herinnenr? 15 jaar geleden de Ceausescu tirannen worden geëxecuteerd.

De handen vastgebonden met een touwtje, de echtgenoten worden doorzeefd door 30 kogels. De lichamen van de ze gehate dictators vallen op de grond. De zogenaamde ‘revolutie’ is begonnen.

Meteen daarna ben ik van Nederland naar Roemenie vertrokken. Ik was heel onder de indruk, met name van de lot van de kinderen daar. Hoe kan je zekere dingen ignoreren? Ze waren verlaten, genegeerd, weggestuurd, verkracht, geslagen, vol luizen en vis, ziek, niet goed gevoed en vernederd: kinderen van niemand.

Vak kenden ze niet eens hun ouders, hadden ze niet meer de streng om te huilen of om te lachen, hadden geen idee van school en dokter , vertrouwden ze niemand  en niemand vertrouwde hen. Ze leefden van stelen, leugen, en bedelen, met name uit bedelen, en veel waren zelf gedwongen te gaan bedelen door hun eigen ouders. Ze kenden geen liefde en ze hadden geen enkel idee over God.

De tirannen hebben van hun 40 jaar dictatuur sporen achtergelaten die zijn vandaag nog zichtbaar. De tijd geneest, maar niet echt alle wonden. De littekenen zijn te diep. De gedachten en de gevoelen van de mensen waren diep vernedert. Niemand weet zeker hoeveel generaties nog nodig zijn om alle wonden geneest te krijgen.

Soms kom ik aan het einde van mijn streng en er zijn nu 15 jaar dat ik strijd tegen een vijandige en wantrouwen mentaliteit; dit zijn de consequenties van de communistische doctrine, waar het stelen en het liegen lijken eindeloos te zijn.

Onze kinderen van Casa Don Bosco hebben iets anders geleerd. Ze worden verzorgd, geaccepteerd, en krijgen liefde, 15 jaar nu. Ze kennen hun naam en hebben geleerd om te huilen en lachen. Ze hebben gevonden dat God houdt van hun voor dat ze te leven kwamen.

Dank het geloof en hulp van veel mensen uit Europe. Onze kinderen  zijn  niet alleen in het leven maar hebben hun eigen personaliteit kunnen ontwikkelen.

Maar wat brengt de toekomst?

We worden geconfronteerd met zware problemen.

De economische crisis van Europe heeft ons ook bereikt. De donaties zijn  gedaald. We konden veel verlaten kinderen niet meer opvangen, en als wij geen hulp krijgen zo spoedig mogelijk, zullen wij gedwongen zijn om hun weg te sturen, terugsturen op de straat. Ik vraag me af  hoe kan dit land toegelaten worden in de EU...

Gisteren heeft mij een moeder gevraagd haar baby te komen zien. Volgens het bijgeloof van deze eenvoudige mag de baby niet naar buiten zes weken na de geboorte. De baby ademde hard en hield niet op met huilen. De moeder had geen melk en was hopeloos. Met moeite kon ik mij tranen houden. Ik heb Uw hulp nodig. Wat zou ik vertellen aan ‘mijn’ kinderen…?

Overstromingen 2005 in hoofdstad Boekarest.

Ik weet dat er moeilijke tijden zijn in Europe. Moeilijk voor U…maar op een ander niveau. In Roemenië is er nog een diepe pijn, met name in de dorpen. De dictators zijn geëxecuteerd, maar de pijn  dat ze veroorzaakt hebben is nog aanwezig.

Ik hoop dat U de kans hebt om ons te komen bezoeken. Ik zal U demonstreren dat het leven in Europe niet zo moeilijk is.

Als ik meer kinderen zou kunnen redden…Als ik het kon…Alstublieft, wees barmhartig God zij met U.

In Roemenië was het jaar 2005 ook  het jaar van overstromingen, verontrust en geweld. Nu zitten wij bij de vierde golf van overstromingen. U kunt dit allemaal lezen van de media, maar misschien geeft de media informatie alleen uit de gebieden waar er meer dan 10 duizend doden zijn.

Maar hoeveel mensen hier hebben nu geen huis, hoeveel zijn verdwenen , waarom spreekt niemand van de slachtoffers hier…?

Pater Don Demidoff ICCC